De geschiedenis van Taijiwuxigong
In 1957 - dr. Shen was pas 18 jaar- wilde een groepje oudere vrienden dat dr. Shen hen taijiquan zou aanleren. Ze
waren niet meer zo jong en daardoor konden ze moeilijk de opeenvolgende bewegingen van de vorm onthouden. Telkens
weer moest hij dezelfde bewegingen herhalen en toch bleven ze moeite houden om de volgorde in zich op te nemen.
Daarom besloot hij hen afzonderlijke bewegingen aan te leren en hij ontdekte daarbij iets heel interessants: wanneer
zij steeds weer dezelfde oefening herhaalden, kregen verscheidene onder hen vreemde reacties. Telkens als ze naar de
basishouding terugkeerden begonnen ze spontaan te bewegen.
Het effect van deze spontane bewegingen op hun gezondheid was verbluffend. Velen van hen leden aan kwalen als
astma, bronchitis, hoge bloeddruk en spier-rheumatisme, maar de dagelijkse oefeningen met dr. Shen zorgden voor
enorme verbetering. Ze gingen er jonger uitzien, hun geheugen werkte beter en ze voelden zich beter in hun lichaam.
Het fenomeen spontane beweging was voor dr. Shen niet nieuw. Zelf had hij al meermalen spontane bewegingsreacties
ervaren tijdens zijn taijiquan lessen bij professor Yao HuanZi. Deze onderwees Taiji 37, een tak van de zuidelijke
school van taijiquan, waarbij de aandacht vooral gericht is op de ontwikkeling van interne kracht. Toen dr. Shen
echter de resultaten zag bij zijn bejaarde studenten begon hij te beseffen dat er een verband bestond tussen spontane
bewegingen en verbetering van de gezondheid. Dit boeide hem zeer en hij nam zich voor er meer over te weten te komen.
In de loop van de tijd heeft dr. Shen op allerlei manieren onderzoek gedaan naar het fenomeen spontane beweging en
het effect ervan op de gezondheid. Uiteindelijk leidde dit onderzoek tot een compleet systeem van oefeningen waarmee
het gehele lichaam in conditie kan worden gehouden. Het systeem noemde hij: ‘Taijiwuxigong’. Dit wordt
uitgesproken als: tái djie woe sie kong.
|